آیه 177 سوره بقره

لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ وَ آتَى الْمالَ عَلى‌ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‌ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ السَّائِلِينَ وَ فِي الرِّقابِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (177)

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 322

شأن نزول: يهود در نماز توجه به مغرب و نصارى به مشرق مى‌نمودند، چون حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مأمور شد در نماز توجه به كعبه نمايد و به اين حكم توجه به بيت المقدس منسوخ شد، هر قومى گفتند: قبله ما بهتر است و گفتگو ما بين زياد شد؛ آيه شريفه نازل شد:

لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ‌: نيست كار پسنديده و نيك اينكه بگردانيد روى خود را و توجه كنيد، قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ‌: به طرف مشرق مانند نصارى و به طرف مغرب مانند يهود، زيرا آن منسوخ باشد. يا خطاب عام و شامل اهل كتاب و اهل اسلام است، يعنى نيكوئى مقصور نيست به امر قبله، وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ‌: و لكن نيكوئى كه سزاوار است به آن اهتمام نمائيد، نيكوئى آن كس است كه ايمان آورد به آنچه ذكر مى‌شود.

بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ:

اول- ايمان به خدا.

دوم- ايمان به روز قيامت و متعلقات آن از حساب و صراط و ميزان و ثواب و عقاب. اين تعريض است به يهود و نصارى كه عزيز عليه السلام و عيسى عليه السّلام را در الوهيت شريك قرار دادند و دخول بهشت را اختصاص به خود دادند.

وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ‌:

سوم- ايمان به تمام ملائكه.

چهارم- ايمان به كتابهاى منزله آسمانى از تورات و انجيل و زبور و قرآن.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 323

پنجم- و ايمان به تمام پيغمبرانى كه از جانب خدا مبعوث شده‌اند كه اول آنها حضرت آدم عليه السّلام و آخر آنها پيغمبر خاتم حضرت محمد بن عبد اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و بعد از او پيغمبرى مبعوث نشده و نخواهد شد تا روز قيامت.

وَ آتَى الْمالَ عَلى‌ حُبِّهِ‌:

ششم- و از نيكوكارى آنست كه بدهد مال را با دوست داشتن آن، يعنى با آنكه مال را دوست مى‌دارند براى رضاى الهى بدهند، چنانچه از حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله و سلّم پرسيدند افضل صدقه كدام است فرمود: ان تؤتيه و انت صحيح و شحيح تأمّل العيش و تخشى الفقر و لم تمهل حتّى اذا بلغت الحلقوم. «1» افضل صدقه آنست كه بدهى آن را به مستحق در حال تندرستى و حريص بودن و اميدوار باشى به زندگانى خود و بترسى از فقر و نگذارى آن را تا وقت رسيدن روح به حنجره.

ذَوِي الْقُرْبى‌: بدهد مال را به خويشان خود كه فرمود صدقه بر خويشان، هم صدقه و هم صله باشد. عبد اللّه مسعود مالى داشت به خويشان خود صرف نمود، حضرت فرمود: براى تو دو اجر است: اجر صدقه و اجر خويشى. و نزد بعضى مراد از ذوى القربى ذرارى رسولند، چنانچه از صادقين عليهما السلام مروى است.

وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينَ‌: و يتيمان را كه به حد بلوغ نرسيده‌اند و بيچارگان را كه از قوت ساليانه خود عاجزند.

اما يتيم، فرمود رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: هر كه يتيمى را با خود برگيرد به طعام دادن و آب تا از آن مستغنى شود، خدا بهشت را بر او لازم گرداند.

اما مسكين، در حديث صحيح وارد شده كه حضرت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم دعا مى‌نمود: اللّهمّ احينى مسكينا و امتنى مسكينا

«1» المحجة البيضاء جلد دوّم، صفحه 108 (با اندكى تفاوت)

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 324

و احشرنى فى زمرة المساكين‌ «1» خدايا مرا زنده بدار به حالت مسكينى و بميران به حالت مسكين، و محشور فرما در زمره مساكين. يكى از زوجات حضرت گفت: يا رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم چرا اين نوع دعا مى‌كنى؟ فرمود: به جهت آنكه ايشان پيش از توانگران به چهل سال به بهشت روند، بعد فرمود: زنهار مسكين را زجر نكنى، و اگر چيزى خواهد ردش نكنى، اگرچه به نصف خرما باشد. و با مساكين دوستى كن و به انواع صله و تصديق ايشان را رعايت كن تا حق تعالى تو را به رحمت خود نزديك گرداند.

وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ السَّائِلِينَ‌: و ديگر عطا كند رهگذران را كه در راه مانده و هيچ در دست ندارند. و همچنين سؤال كنندگان كه فقر آنها را ملجأ ساخته به سؤال.

اما ابن السبيل، مروى است كه هر كه غريبى را بنوازد، خداوند مهمّات دنيا و آخرت او را روا سازد و در قبر و نزد حساب و صراط و ميزان غريب نباشد و از هولهاى آن او را ايمن گرداند.

اما سائلان، مروى است كه روزى سائلى سؤال نمود. حضرت حسين بن على عليهما السلام فرمود: هيچ مى‌دانيد چه مى‌گويد؟ گفتند:

نه. فرمود: گويد من رسول ميزان شمايم، اگر چيزى به من دهيد بگيرم و آنجا برم و كفه ميزان شما را سنگين گردانم، و الّا تهى دست آنجا روم.

وَ فِي الرِّقابِ‌: و عطا كند در تخليص غلامان از غلامى و معاونت آنان در آزاد شدن. عبد اللّه بن سهل روايت نموده از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: هر كه عبد مكاتبى را يارى كند هر قدرى از مال تا خود را از بندگى برهاند. در ظل حمايت او سبحانه باشد روزى كه هيچ سايه نباشد.

وَ أَقامَ الصَّلاةَ: هفتم- و از نيكوكارى آنكه بپاى دارد نماز را به شرايط و اركان. حضرت صادق عليه السّلام فرمايد: امتّحنوا شيعتنا عند

«1» بحار الانوار، جلد 72، صفحه 46، حديث 57.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 325

مواقيت الصّلوة كيف محافظتهم عليها: «1» يعنى امتحان كنيد شيعيان ما را نزد اوقات نماز چگونه است نگاهدارى ايشان نسبت به اوقات نماز.

وَ آتَى الزَّكاةَ: هشتم- و بدهد زكات را يعنى زكات واجبه را. مراد از اول بيان مصارف زكات باشد، و دوم اداى آن و ترغيب مكلّفان بر آن. فرمود حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: من منع قيراطا من الزّكوة فليمت ان شاء يهوديّا و ان شاء نصرانيّا: «2» يعنى هر كه منع كند قيراطى از زكات را، پس هر آينه بميرد اگر خواهد يهودى و اگر خواهد نصرانى. اشاره است به آنكه خارج از ملت اسلام است.

وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ‌: نهم- و صاحبان برّ و وفا كنندگان به عهد خود هستند، إِذا عاهَدُوا: هر گاه عهد نمايند و اين عهد يا با خلق است يا با خالق. حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمايد: لا دين لمن لا عهد له: «3» يعنى دين تامّ نيست براى كسى كه او را وفاى به عهد نباشد.

وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ: دهم- و صبر كنندگان در فقر و فاقه و در رنج و سختى. زهرى گويد بأساء در اموال، و ضراء در نفس باشد مانند مرض. وَ حِينَ الْبَأْسِ‌: و صابرين هنگام كارزار يعنى جهاد.

حضرت صادق عليه السّلام فرمايد: انّ العبد ليكون له عند اللّه الدّرجة لا يبلغها بعمله فيبتليه اللّه فى جسده او يصاب فى ولده فان هو صبر بلغه اللّه ايّاها.

يعنى: بدرستى كه بنده هر آينه باشد براى او نزد خدا درجه‌اى كه نمى‌رسد آن درجه را به عملش، پس مبتلا سازد او را در جسدش يا اصابه نمايد به مالش يا اصابه كند در اولادش، پس اگر او صبر كند مى‌رساند او را خداوند به آن درجه.

أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا: آن جماعت موصوفه به صفات ده‌گانه،

«1» جامع احاديث الشيعه، جلد 4، صفحه 58 حديث 44.

«2» فروع كافى، كتاب الزكاة، جلد 3، صفحه 505، حديث 14 (از امام صادق)

«3» جامع احاديث الشيعه، جلد 4، صفحه 47، حديث 127.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 326

كسانيند كه راست گفتند در قول و عمل و پيروى دين حق و طلب نيكو كارى. وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ‌: و آن گروه ايشانند پرهيزكاران از كفر و شرك و ساير معاصى.

تبصره: آيه شريفه جامع جميع كمالات انسانيه و دال است بر ملكات نفسانيه صريحا يا ضمنا، چه كمالات و ملكات حسنه با وجود بسيارى آنها، شعب آن منحصر است در سه چيز: 1- صحت اعتقادات كه قسمت اول آيه بيان فرموده. 2- حسن مباشرت كه وسط آيه به آن اشاره فرموده.

3- تهذيب نفس كه آخر آيه آن را عنوان فرموده؛ و لذا كسى را كه مستجمع اين صفات باشد، وصف فرموده به صدق نظر به ايمان و اعتقاد او، و به تقوى نظر به معاشرت او با خلق و معامله او با حق. و به سوى اين اشاره فرموده حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم كه: من عمل بهذه الاية فقد استكمل الايمان: «1» هر كه عمل نمايد به اين آيه شريفه، پس بتحقيق ايمان كامل را دارا گرديده. اماميّه فرموده‌اند مراد به اين آيه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام است، زيرا آن سرور جامع اين صفات محققا بود.

لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ وَ آتَى الْمالَ عَلى‌ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‌ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ السَّائِلِينَ وَ فِي الرِّقابِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (177)

ترجمه‌

نيست كار نيك كه بگردانيد رويهاى خودتان را به سوى مشرق و مغرب ولى نيك كسى است كه گرويد بخدا و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب و پيغمبران و داد مال را با دوستيش بصاحبان قرابت و يتيمان و درماندگان و محتاجان در راه و اهل سؤال و در آزادى بندگان و برپا داشت نماز را و داد زكوة را و وفا كنندگان به‌

جلد 1 صفحه 216

پيمانشان چون پيمان بندند و شكيبايان در سختى و رنجورى و هنگام كارزار آن گروه آنانند كه راست گفتند و آنگروه ايشانند پرهيزكاران..

تفسير

از حضرت سجاد (ع) روايت شده است كه يهود گفتند ما بجانب قبله خودمان نماز بسيار خوانديم و در ميان ما كسانى بودند كه شب را بنماز گذاردن احيا داشتند و اين قبله حضرت موسى (ع) است و نصارى هم همين مقال را داشتند و گفتند اين قبله حضرت عيسى (ع) است كه ما مأمور بتوجه بآن شده‌ايم و هر دو فرقه در اين اظهار متفق شدند كه آيا سزاوار است خداوند اين همه اعمال ما را باطل نمايد براى آنكه ما متابعت محمد را ننموديم در خواهشهاى او براى خود و برادرش على (ع) پس خداوند اين آيه را نازل فرمود كه مفادش آنستكه بگو اى محمد كه نيست كار خوب و طاعت كه موجب نيل شما بدرجات جنان و استحقاق رضوان و غفران شود آنكه رو كنيد در نماز بجانب مشرق اى گروه نصارى و بجانب مغرب اى فرقه يهود با آنكه شما مخالفت امر الهى را مينمائيد و با ولى خدا عناد ميورزيد ولى خوب كسى است كه ايمان آورد بخدا و روز جزا و ملائكه و كتاب و پيغمبرها و نيز نيك كسى است كه با آنكه نهايت حاجت و ميل را بجمع‌آورى مال دارد براى آنكه صحيح و سالم و داراى شهوت و خائف از فقر و شايق بادامه حيات است عطا نمايد اموال خود را باهل استحقاق از مؤمنين و مؤمنات اگر از اقارب پيغمبر (ص) باشند بعنوان هديه و احسان نه صدقه زيرا ايشان را خداوند اجل شانا قرار داده است از قبول صدقه و اگر اقارب خودش باشند بعنوان صدقه و صله و نيز عطا نمايد مال خود را بيتيمان از بنى هاشم كه فقير باشند بعنوان احسان نه صدقه و بيتيمان از غير آنسلسله جليله بعنوان صدقه و بدرماندگان از مردم كه بفقر و مسكنت دچار شده‌اند و بكسانى كه از وطن دور شده‌اند و در راه نفقه آنها تمام شده و از سفر بازمانده‌اند و دسترس بمال خود ندارند با آنكه دارا هستند و بكسانيكه سائل بكف هستند و صرف نمايد مال خود را در خلاصى رقاب بندگانى كه باموالى خود قرار داد نموده‌اند كه قيمت خود را كسب نموده بپردازند و آزاد شوند و نيز خوب كسى است كه نماز را با آداب و شرائط آن بر پا ميدارد و زكوة واجبه را ببرادران دينى از اهل ايمان ميرساند و نيز خوب كسانى هستند كه بعهد خودشان با خدا و خلق وفا مينمايند و مدح سزاوار كسى است كه صابر باشد در محاربه با دشمنان و هيچ دشمنى براى انسان بالاتر از شيطان‌

جلد 1 صفحه 217

نيست و دافع و رافع ايندشمن و عساكر آن صلوات بر محمد و آل اطهار او است و صابر باشد در هنگام فقر و شدت و هيچ فقرى براى مؤمن اشد از آن نيست كه دست خود را دراز نمايد در پيش دشمنان آل رسول (ص) و در صورت الجاء بايد صبر نمايد بر اين امر ناگوار و آنچه در اينحال از آنها دريافت مينمايد بايد غنيمت بدارد براى صرف در لعن آنها و تجديد ذكر ولايت ائمه اطهار و صابر باشد در هنگام شدت قتال كه در آنوقت يگانه چاره آنستكه ذكر خدا نمايد و صلوات بفرستد بر پيغمبر خدا و على ولى او و دوست بدارد بقلب و زبان خود دوستان خدا را و دشمن بدارد بقلب و زبان دشمنان خدا را اينها كسانى هستند كه راست گفتند در ايمان خودشان و اعمالشان مصدق اقوالشان است و اين گروه پرهيزكارانند از آنچه مأمور شدند به پرهيز- كارى از آن و بعضى گفته‌اند مراد از لكن البر در آيه شريفه آنستكه خوبى‌ئيكه سزاوار است اهتمام بآن شود خوبى كسى است كه داراى اين اوصاف باشد و بنظر حقير حاجت باين تقدير نيست چون اطلاق برّ بر مؤمن باعتبار عقايد و اعمال خوب ميشود و اين قبيل استعمالات در عرب و عجم شايع است و نيز گفته شده است كه اين آيه شريفه جامع تمام كمالات انسانيه است صريحا يا ضمنا زيرا كمالات انسان با آنكه زياد و مختلف است ولى بطريق اجمال منحصر در سه قسمت است صحت اعتقاد و حسن معاشرت و تهذيب نفس و در اين آيه شريفه از قول خداوند من آمن تا و النبيين اشاره بقسم اول است و از آنجا تا و فى الرقاب اشاره بقسم دوم و از آنجا تا آخر آيه اشاره بقسم سوم است و باين سبب كسيكه داراى اين اوصاف باشد در كلام الهى موصوف بصدق شده است نظر بايمان و اعتقادش و موصوف بتقوى شده است نظر بمعاشرتش با خلق و معامله‌اش با حق و باين ملاحظه پيغمبر (ص) فرموده است كسيكه باين آيه عمل نمايد ايمانش كامل است و لكن در آيه شريفه بتخفيف و برّ برفع نيز قرائت شده است و از زهرى نقل شده كه بأساء در اموال است مانند فقر و ضراء در نفوس است مانند مرض و از مجموع آياتيكه تاكنون در باب قبله بيان شد مستفاد ميشود كه امر قبله مبنى بر توسعه و تسهيل است و آنچه عمده و مقصود است ثبات در عقايد و خلوص در اعمال و صفاء در نيات و وفاء بعهود و صبر در محنت و بلاء و گذشتن از جان و مال در راه خدا و صدق گفتار و صلاح كردار و توجه بپروردگار است.

جلد 1 صفحه 218

روى در قبله يك روئى كن‌

خلق بگذار و خداجوئى كن‌

رزقنا اللّه تعالى انشاء اللّه.

لَيس‌َ البِرَّ أَن‌ تُوَلُّوا وُجُوهَكُم‌ قِبَل‌َ المَشرِق‌ِ وَ المَغرِب‌ِ وَ لكِن‌َّ البِرَّ مَن‌ آمَن‌َ بِاللّه‌ِ وَ اليَوم‌ِ الآخِرِ وَ المَلائِكَةِ وَ الكِتاب‌ِ وَ النَّبِيِّين‌َ وَ آتَي‌ المال‌َ عَلي‌ حُبِّه‌ِ ذَوِي‌ القُربي‌ وَ اليَتامي‌ وَ المَساكِين‌َ وَ ابن‌َ السَّبِيل‌ِ وَ السّائِلِين‌َ وَ فِي‌ الرِّقاب‌ِ وَ أَقام‌َ الصَّلاةَ وَ آتَي‌ الزَّكاةَ وَ المُوفُون‌َ بِعَهدِهِم‌ إِذا عاهَدُوا وَ الصّابِرِين‌َ فِي‌ البَأساءِ وَ الضَّرّاءِ وَ حِين‌َ البَأس‌ِ أُولئِك‌َ الَّذِين‌َ صَدَقُوا وَ أُولئِك‌َ هُم‌ُ المُتَّقُون‌َ (177)

(نيكي‌ ‌اينکه‌ نيست‌ ‌که‌ رويهاي‌ خودتان‌ ‌را‌ بجانب‌ مشرق‌ و مغرب‌ بگردانيد ولي‌ واجد خوبي‌ كسي‌ ‌است‌ ‌که‌ بخدا و روز آخرت‌ و فرشتگان‌ و كتاب‌ ‌خدا‌ و پيغمبران‌ ايمان‌ بياورد و مال‌ ‌را‌ ‌با‌ اينكه‌ بآن‌ علاقه‌ دارد بخويشان‌ و يتيمان‌ و مستمندان‌ و درماندگان‌ ‌در‌ غربت‌، و سؤال‌ كنندگان‌، و ‌در‌ راه‌ آزاد كردن‌ بردگان‌ بدهد و نماز ‌را‌ بپا دارد و زكاة ‌را‌ بدهد، و كساني‌ هستند ‌که‌ بعهدهاي‌ ‌خود‌ وفا كنند ‌هر‌ گاه‌ پيمان‌ بندند و ‌در‌ سختيها و ضررها و ‌در‌ هنگام‌ جهاد ‌با‌ دشمن‌ شكيبا باشند اينان‌ كساني‌ هستند ‌که‌ راست‌ ميگويند و اينان‌ پرهيزكارانند) ‌اينکه‌ ‌آيه‌ شريفه‌ يكي‌ ‌از‌ آياتي‌ ‌است‌ ‌که‌ جامع‌ جميع‌ خوبيها ‌از‌ عقائد حقه‌ و اخلاق‌ حسنه‌ و اعمال‌ صالحه‌ ميباشد.

1‌-‌ سوره‌ نحل‌ ‌آيه‌ 7

2‌-‌ سوره‌ توبه‌ ‌آيه‌ 42

جلد 2 - صفحه 309

لَيس‌َ البِرَّ أَن‌ تُوَلُّوا برّ بكسر باء مصدر ‌است‌ و اسمي‌ ‌است‌ ‌که‌ شامل‌ جميع‌ خوبيها ميشود و ‌در‌ توسع‌ ‌در‌ احسان‌ بيشتر استعمال‌ ميگردد و برّ بفتح‌ باء صفة مشبهة بمعني‌ نيكوكار ‌است‌ ميفرمايد وَ بَرًّا بِوالِدَتِي‌«1» و ‌از‌ اسماء حسني‌ ‌است‌ إِنَّه‌ُ هُوَ البَرُّ الرَّحِيم‌ُ«2» و چنانچه‌ گفته‌اند و شايد ‌از‌ مفاد ‌آيه‌ نيز استفاده‌ شود ‌بعد‌ ‌از‌ تحويل‌ قبله‌ تشاجراتي‌ ‌بين‌ مردم‌ ‌از‌ مسلمانان‌ و يهود و غيره‌ واقع‌ شد و ‌هر‌ كدام‌ توجه‌ ‌به‌ قبله‌ مورد نظر ‌خود‌ ‌را‌ نيكويي‌ مي‌پنداشتند ‌آيه‌ شريفه‌ نازل‌ شد ‌که‌ تنها توجه‌ ‌به‌ طرفي‌ برّ و احسان‌ نيست‌ بلكه‌ ‌اينکه‌ امر يكي‌ ‌از‌ موضوعاتي‌ ‌است‌ ‌که‌ محكوم‌ بحكم‌ الهي‌ ‌است‌ و ‌هر‌ طرفي‌ ‌را‌ ‌که‌ ‌او‌ قبله‌ قرار دهد هنگام‌ عبادت‌ بآن‌ طرف‌ بايد متوجه‌ شد.

وَ لكِن‌َّ البِرَّ مَن‌ آمَن‌َ بِاللّه‌ِ برّ چنانچه‌ گذشت‌ مصدر و اسم‌ معني‌ ‌است‌ و ‌من‌ موصول‌ و اسم‌ شخص‌ ‌است‌ و ‌براي‌ اينكه‌ حمل‌ درست‌ آيد ‌ يا ‌ ‌در‌ مبتداء مضاف‌ مقدر ‌است‌ ‌يعني‌ و لكن‌ ذو البرّ ‌من‌ امن‌ باللّه‌، و ‌ يا ‌ ‌در‌ خبر، ‌يعني‌ و لكن‌ البر برّ ‌من‌ امن‌ باللّه‌، زيرا «‌من‌ امن‌» ‌بر‌ نيست‌ بلكه‌ ايمان‌ و ساير صفاتي‌ ‌که‌ ‌در‌ ‌آيه‌ ذكر مي‌فرمايد برّ ‌است‌ و ايمان‌ بخدا شامل‌ جميع‌ مراتب‌ توحيد و معرفت‌ صفات‌ و عدل‌ ميشود زيرا اللّه‌ اسم‌ ذاتي‌ ‌است‌ ‌که‌ مستجمع‌ جميع‌ صفات‌ كمال‌ و منزه‌ ‌از‌ صفات‌ امكان‌ و نقص‌ ‌باشد‌ و ‌اينکه‌ دو ركن‌ ايمان‌ ‌را‌ ‌که‌ توحيد و عدل‌ ‌است‌ شامل‌ ميگردد «وَ اليَوم‌ِ الآخِرِ» شامل‌ اعتقاد بمعاد و خصوصيات‌ ‌آن‌ ‌که‌ ركن‌ سوم‌ ايمان‌ ‌است‌ ميشود.

وَ المَلائِكَةِ وَ الكِتاب‌ِ وَ النَّبِيِّين‌َ بيان‌ ركن‌ چهارم‌ ايمان‌ ‌است‌ ‌که‌ ايمان‌ بفرشتگان‌ ‌که‌ واسطه‌ وحي‌ و غيره‌ ميباشند و ايمان‌ بكتابهاي‌ آسماني‌ ‌که‌ حاوي‌

1‌-‌ سوره‌ مريم‌ ‌آيه‌ 32

2‌-‌ سوره‌ طور ‌آيه‌ 28

جلد 2 - صفحه 310

شرايع‌ الهي‌ و وظايف‌ ديني‌ ‌است‌ و ايمان‌ ‌به‌ پيغمبران‌ ‌خدا‌ ‌از‌ آدم‌ ‌تا‌ خاتم‌ ‌که‌ همگي‌ بندگان‌ مقرب‌ ‌خدا‌ و واسطه‌ ‌بين‌ ‌او‌ و عباد ميباشند و البته‌ كسي‌ ‌که‌ معتقد ‌باشد‌ بنبوت‌ حضرت‌ خاتم‌ الانبياء و آنچه‌ ‌او‌ ‌از‌ جانب‌ ‌خدا‌ آورده‌ و معتقد ‌باشد‌ بقرآن‌ ‌که‌ كلام‌ ‌خدا‌ و كتاب‌ آسماني‌ ‌است‌ بامامت‌ اوصياء طاهرين‌ ‌او‌ ‌که‌ ركن‌ پنجم‌ ايمان‌ ‌است‌ نيز معتقد ‌است‌.

وَ آتَي‌ المال‌َ عَلي‌ حُبِّه‌ِ بيان‌ قسمت‌ دوم‌ ‌از‌ برّ ‌است‌ ‌که‌ اعمال‌ صالحه‌ ‌باشد‌ و ‌آن‌ بذل‌ مال‌ ‌در‌ راه‌ ‌خدا‌ و بپا داشتن‌ نماز و دادن‌ زكاة ‌است‌، و ضمير ‌علي‌ حبه‌ ممكن‌ ‌است‌ راجع‌ باللّه‌ ‌باشد‌ ‌يعني‌ بذل‌ مال‌ كند ‌براي‌ محبت‌ بخدا و ‌به‌ قصد قربت‌ باو، و ممكن‌ ‌است‌ مرجع‌ ضمير ايتاء ‌باشد‌ ‌يعني‌ بذل‌ مال‌ كند ‌براي‌ اينكه‌ احسان‌ ‌را‌ دوست‌ ميدارد ‌يعني‌ ايتاء ‌او‌ ‌از‌ روي‌ ميل‌ و شوق‌ و علاقه‌ باين‌ صفت‌ ‌است‌ نه‌ ‌از‌ روي‌ كره‌ و عنف‌ و معني‌ سخاوت‌ همين‌ ‌است‌ و ممكن‌ ‌است‌ مرجع‌ ضمير مال‌ ‌باشد‌ ‌يعني‌ ‌با‌ اينكه‌ علاقه‌ و احتياج‌ بمال‌ دارد ‌آن‌ ‌را‌ ‌در‌ راه‌ ‌خدا‌ صرف‌ كند ‌که‌ اشاره‌ بصفت‌ ايثار ‌است‌ چنانچه‌ ‌در‌ ‌آيه‌ شريفه‌ مي‌فرمايد وَ يُؤثِرُون‌َ عَلي‌ أَنفُسِهِم‌ وَ لَو كان‌َ بِهِم‌ خَصاصَةٌ«1» و ‌آيه‌ شريفه‌ وَ يُطعِمُون‌َ الطَّعام‌َ عَلي‌ حُبِّه‌ِ مِسكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً«2» نيز بهمين‌ معني‌ تفسير ‌شده‌ «ذوي‌ القربي‌» ‌در‌ مجمع‌ البيان‌ ‌از‌ حضرت‌ باقر و حضرت‌ صادق‌ (ع‌) روايت‌ كرده‌ ‌که‌ مراد ‌از‌ ذوي‌ القربي‌، ذوي‌ القربي‌ پيغمبر صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ميباشند ‌که‌ ايتاء بآنها عبارت‌ ‌از‌ خمس‌ و ساير احسانهايي‌ ‌است‌ ‌که‌ بآنان‌ بايد نمود و ممكن‌ ‌است‌ گفته‌ شود ‌اينکه‌ تفسير تأويل‌ و تفسير بباطن‌ ‌است‌ و ‌با‌ ظاهر ‌که‌ احسان‌ بخويشان‌ شخص‌ معطي‌ ‌باشد‌ منافات‌ ندارد

1‌-‌ سوره‌ حشر ‌آيه‌ 9

2‌-‌ سوره‌ دهر ‌آيه‌ 8

جلد 2 - صفحه 311

«و اليتامي‌» مراد اطفال‌ بي‌ پدرند و ‌اينکه‌ كلمه‌ شامل‌ ايتام‌ سادات‌ و ‌غير‌ سادات‌ مي‌شود.

«و المساكين‌» مراد مطلق‌ فقراء ‌است‌ ‌اگر‌ چه‌ مسكين‌ كسي‌ ‌را‌ گويند ‌که‌ حال‌ ‌او‌ بدتر ‌از‌ فقير ‌باشد‌ ولي‌ گفته‌اند «الفقير و المسكين‌ اذا اجتمعا افترقا و اذا افترقا اجتمعا» ‌يعني‌ ‌هر‌ جا ‌هر‌ دو لفظ گفته‌ شود معني‌ ‌آنها‌ ‌با‌ ‌هم‌ فرق‌ دارد و ‌هر‌ جا بتنهايي‌ ذكر شوند ‌هر‌ دو معني‌ ‌را‌ شامل‌ ميشود.

«و ‌إبن‌ السبيل‌» مراد كساني‌ هستند ‌که‌ ‌از‌ وطن‌ ‌خود‌ دور افتاده‌ و دسترسي‌ بمال‌ ‌خود‌ ‌در‌ وطن‌ نداشته‌ باشند.

«و السائلين‌» مراد گداياني‌ هستند ‌که‌ سؤال‌ ميكنند ‌که‌ بعنوان‌ صدقه‌ بايد بآنها بذل‌ شود مشروط ‌به‌ اينكه‌ سائل‌ بكف‌ و متجاهر بفسق‌ نباشند.

«و ‌في‌ الرقاب‌» رقبة بمعني‌ گردن‌ و رقاب‌ جمع‌ آنست‌ ولي‌ مراد ‌از‌ رقاب‌ غلامان‌ و كنيزان‌ ميباشند و صرف‌ مال‌ درباره‌ ‌آنها‌ سه‌ قسم‌ ‌است‌: يكي‌ آنكه‌ ‌آنها‌ ‌را‌ بخرند و آزاد كنند ‌که‌ عتق‌ رقبة ‌از‌ عبادات‌ بسيار بزرگ‌ و ‌در‌ مواردي‌ واجب‌ ‌است‌، ديگر اينكه‌ مكاتبه‌ ‌شده‌ باشند و ‌از‌ عهده‌ اداء مال‌ الكتابة برنيامده‌ بآنها كمك‌ كنند ‌تا‌ آزاد شوند، سيم‌ آنكه‌ مواليان‌ ‌آنها‌ ‌در‌ نفقه‌ ‌آنها‌ قصور ‌ يا ‌ تقصير كنند و آنان‌ ‌در‌ مضيقه‌ باشند بآنها كمك‌ شود.

وَ أَقام‌َ الصَّلاةَ وَ آتَي‌ الزَّكاةَ شرح‌ ‌اينکه‌ دو جمله‌ ‌در‌ اول‌ سوره‌ گذشت‌«1» وَ المُوفُون‌َ بِعَهدِهِم‌ إِذا عاهَدُوا بيان‌ قسمت‌ سوم‌ ‌از‌ برّ ‌است‌ ‌که‌ اخلاق‌ فاضله‌ ‌باشد‌ و دو بخش‌ ‌از‌ ‌آنها‌ ‌که‌ يكي‌ وفاي‌ بعهد و ديگر صبر ‌باشد‌ ذكر ميفرمايد و عهد شامل‌ عهد ‌با‌ ‌خدا‌ مانند نذر، عهد، قسم‌، اقرار و شهادت‌ و التزام‌ بالوهيت‌ ‌او‌ و عهد ‌با‌ پيغمبر و امام‌ بنبوت‌ و امامت‌ و عهد ‌با‌ مسلمانان‌ ‌در‌ معاملات‌ و ازدواجها و

1‌-‌ مجلد اول‌ ص‌ 150

[.....]

جلد 2 - صفحه 312

قرار دادها و وعده‌ها و نحو اينها ميشود ‌که‌ وفاي‌ ‌به‌ بسياري‌ ‌از‌ ‌آنها‌ واجب‌ و برخي‌ ممدوح‌ ‌است‌.

وَ الصّابِرِين‌َ فِي‌ البَأساءِ وَ الضَّرّاءِ وَ حِين‌َ البَأس‌ِ فضيلت‌ صبر و اقسام‌ ‌آن‌ و اينكه‌ ريشه‌ بسياري‌ ‌از‌ اخلاق‌ فاضله‌ ‌است‌ ‌در‌ ذيل‌ ‌آيه‌ وَ استَعِينُوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلاةِ«1» و ‌آيه‌ وَ لَنَبلُوَنَّكُم‌ بِشَي‌ءٍ مِن‌َ الخَوف‌ِ وَ الجُوع‌ِ«2» گذشت‌، و ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ سه‌ مورد ‌از‌ صبر ‌را‌ متذكر ميگردد يكي‌ صبر ‌در‌ بأساء ‌يعني‌ شدت‌ و سختي‌، و ديگر صبر ‌در‌ ضراء ‌يعني‌ ‌هر‌ زياني‌ ‌که‌ بانسان‌ وارد شود ‌از‌ زيانهاي‌ مالي‌ و جاني‌ و بدني‌ و آبرويي‌ ‌که‌ صبر ‌در‌ ‌اينکه‌ موارد همان‌ صبر ‌بر‌ مصائب‌ ‌است‌ ‌که‌ يك‌ قسم‌ ‌از‌ اقسام‌ سه‌ گانه‌ صبر ‌است‌.

و ديگر صبر ‌در‌ حين‌ بأس‌ ‌يعني‌ مقاومت‌ ‌در‌ هنگام‌ جنگ‌ و جهاد ‌با‌ دشمن‌ و ‌اينکه‌ يكي‌ ‌از‌ موارد بارز صبر ‌بر‌ طاعت‌ ‌است‌ و فرد اجلاي‌ صابرين‌ حين‌ البأس‌ ‌رسول‌ اكرم‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ‌است‌ ‌که‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ميفرمايد «

3» و كنّا اذا احمر البأس‌ اتقينا برسول‌ اللّه‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ فلم‌ يكن‌ احد منا اقرب‌ ‌الي‌ العدوّ ‌منه‌»«

و سپس‌ ‌خود‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌است‌ ‌که‌ مي‌فرمايد: ‌لو‌ تظاهرت‌ العرب‌ ‌ما وليت‌«4» و همچنين‌ خاندان‌ ‌آنها‌ ‌که‌ نمونه‌هاي‌ بارز صابرين‌ حين‌ البأس‌ بودند و ميتوان‌ صبر و مقاومت‌ ‌بر‌ جهاد ‌با‌ نفس‌ ‌که‌ جهاد اكبرش‌ ناميده‌اند ‌از‌ مصاديق‌ صبر حين‌ بأس‌ شمرد أُولئِك‌َ الَّذِين‌َ صَدَقُوا صدق‌ و كذب‌ ‌اگر‌ چه‌ ‌از‌ خصوصيات‌ خبر و ‌از‌ مقوله‌ الفاظ ‌است‌ ‌که‌ ‌اگر‌ خبر مطابق‌ ‌با‌ مخبر ‌به‌ ‌باشد‌ صدق‌، و ‌اگر‌ مطابق‌ نباشد كذب‌ ‌است‌، ولي‌ ‌در‌ اطلاقات‌ قرآن‌ و اخبار و محاورات‌ عرفيه‌ يك‌ معني‌ جامعي‌ دارد

1‌-‌ سوره‌ بقره‌ ‌آيه‌ 45

2‌-‌ سوره‌ بقره‌ ‌آيه‌ 155

3‌-‌ نهج‌ البلاغه‌ باب‌ المختار ‌من‌ غريب‌ كلامه‌

4‌-‌ مجلد اول‌ سفينه‌ ص‌ 690

جلد 2 - صفحه 313

و ‌آن‌ مطابق‌ بودن‌ ‌ يا ‌ مطابق‌ نبودن‌ ظاهر ‌با‌ باطن‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ معني‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌در‌ عقائد و اخلاق‌ و كليه‌ افعال‌ جريان‌ دارد مثلا منافق‌ ‌را‌ قرآن‌ كاذب‌ مينامد زيرا اظهار ايمان‌ ‌او‌ ‌با‌ باطنش‌ مخالف‌ و شخص‌ مرائي‌ (رياكار) ‌را‌ كاذب‌ ميدانند چون‌ عملش‌ ‌با‌ قصدش‌ مخالف‌ ‌است‌ و همچنين‌ ‌در‌ اخلاق‌ كسي‌ ‌که‌ اظهار صفت‌ خوبي‌ ‌را‌ بنمايد ولي‌ باطنا داراي‌ ‌آن‌ صفت‌ نباشد مثل‌ اينكه‌ اظهار عدالت‌ كند ولي‌ ظلم‌ نمايد و اظهار سخاوت‌ كند ولي‌ بخيل‌ ‌باشد‌ و اظهار تواضع‌ كند ولي‌ متكبر ‌باشد‌ و هكذا ساير صفات‌، و ‌آيه‌ شريفه‌ اشاره‌ بهمين‌ معني‌ دارد ‌يعني‌ كساني‌ ‌که‌ داراي‌ ‌اينکه‌ صفات‌ مذكوره‌ باشند معني‌ برّ ‌بر‌ ‌آنها‌ صادق‌ ‌است‌.

وَ أُولئِك‌َ هُم‌ُ المُتَّقُون‌َ و پرهيزكاران‌ و اهل‌ تقوي‌ ‌هم‌ اينانند، و بيان‌ تقوي‌ و اقسام‌ ‌آن‌ و صفات‌ متقين‌ و مراتب‌ ‌آنها‌ ‌در‌ ذيل‌ ‌آيه‌ شريفه‌ لا رَيب‌َ فِيه‌ِ هُدي‌ً لِلمُتَّقِين‌َ«1» و همچنين‌ ‌در‌ ذيل‌ جمله‌ لَعَلَّكُم‌ تَتَّقُون‌َ«2» بيان‌ شد و ‌از‌ ‌رسول‌ اكرم‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ روايت‌ ‌شده‌ ‌که‌ فرمود «

3» ‌من‌ عمل‌ بهذه‌ الاية فقد استكمل‌ الايمان‌»«

و معلوم‌ ‌است‌ ‌که‌ مصداق‌ اتم‌ و فرد اجلاي‌ ‌آن‌ امير مؤمنان‌ ‌علي‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌است‌ ‌که‌ همه‌ ‌اينکه‌ صفات‌ درجه‌ اعلاي‌ ‌آنها‌ ‌در‌ وي‌ وجود داشت‌ و ‌هر‌ ‌که‌ بحالات‌ ‌آن‌ حضرت‌ و شرح‌ زندگي‌ ‌او‌ ‌با‌ ‌رسول‌ اكرم‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ و ‌بعد‌ ‌از‌ ‌او‌ مراجعه‌ كند ‌اينکه‌ حقيقت‌ ‌بر‌ ‌او‌ مكشوف‌ خواهد شد.

آیه 177- شأن نزول: چون تغییر قبله سر و صدای زیادی در میان مردم بخصوص یهود و نصاری به راه انداخت، یهود که بزرگترین سند افتخار خود (پیروی مسلمین از قبله آنان) را از دست داده بودند زبان به اعتراض گشودند، که قرآن در آیه 142 با جمله (سَیَقُولُ السُّفَهاءُ) به آن اشاره کرده است. این آیه نازل گردید و تأیید کرد که این همه گفتگو در مسأله قبله صحیح نیست بلکه مهم‌تر از قبله مسائل دیگری است که معیار ارزش انسانهاست و باید به آنها توجه شود و آن مسائل را در این آیه شرح داده است.

تفسیر:]

ریشه و اساس همه نیکیها- در تفسیر آیات تغییر قبله گذشت که مخالفین اسلام از یک سو و تازه مسلمانان از سوی دیگر چه سر و صدایی پیرامون تغییر قبله به راه انداختند.

این آیه روی سخن را به این گروهها کرده، می‌گوید: «نیکی تنها این نیست که به هنگام نماز صورت خود را به سوی شرق و غرب کنید و تمام وقت خود را صرف این مسأله نمایید» (لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ).

قرآن سپس به بیان مهمترین اصول نیکیها در ناحیه ایمان و اخلاق و عمل ضمن بیان شش عنوان پرداخته چنین می‌گوید: «بلکه نیکی (نیکوکار) کسانی هستند که به خدا و روز آخر و فرشتگان و کتابهای آسمانی و پیامبران ایمان

ج1، ص155

آورده‌اند» (وَ لکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ الْکِتابِ وَ النَّبِیِّینَ).

پس از ایمان به مسأله انفاق و ایثار و بخششهای مالی اشاره می‌کند، و می‌گوید: «مال خود را با تمام علاقه‌ای که به آن دارند به خویشاوندان و یتیمان و مستمندان و واماندگان در راه، و سائلان و بردگان می‌دهند» (وَ آتَی الْمالَ عَلی حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبی وَ الْیَتامی وَ الْمَساکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّائِلِینَ وَ فِی الرِّقابِ). بدون شک گذشتن از مال و ثروت برای همه کس کار آسانی نیست. چرا که حبّ آن تقریبا در همه دلها است، و تعبیر عَلی حُبِّهِ نیز اشاره به همین حقیقت است که آنها در برابر این خواسته دل برای رضای خدا مقاومت می‌کنند.

سومین اصل از اصول نیکیها را برپا داشتن نماز می‌شمرد و می‌گوید: «آنها نماز را برپا می‌دارند» (وَ أَقامَ الصَّلاةَ).

چهارمین برنامه آنها را ادای زکات و حقوق واجب مالی ذکر کرده، می‌گوید:

«آنها زکات را می‌پردازند» (وَ آتَی الزَّکاةَ).

بسیارند افرادی که در پاره‌ای از موارد حاضرند به مستمندان کمک کنند اما در ادای حقوق واجب سهل‌انگار می‌باشند، و به عکس گروهی غیر از ادای حقوق واجب به هیچ گونه کمک دیگری تن در نمی‌دهند، آیه فوق نیکوکار را کسی می‌داند که در هر دو میدان انجام وظیفه کند.

پنجمین ویژگی آنها را وفای به عهد می‌شمرد، و می‌گوید: «کسانی هستند که به عهد خویش به هنگامی که پیمان می‌بندند وفا می‌کنند» (وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا).

چرا که سرمایه زندگی اجتماعی اعتماد متقابل افراد جامعه است، لذا در روایات اسلامی چنین می‌خوانیم که مسلمانان موظفند سه برنامه را در مورد همه انجام دهند، خواه طرف مقابل، مسلمان باشد یا کافر، نیکوکار باشد یا بدکار، و آن سه عبارتند از: وفای به عهد، ادای امانت و احترام به پدر و مادر.

و بالاخره ششمین و آخرین برنامه این گروه نیکوکار را چنین شرح می‌دهد:

«کسانی هستند که در هنگام محرومیت و فقر، و به هنگام بیماری و درد، و همچنین

ج1، ص156

در موقع جنگ با دشمن، صبر و استقامت به خرج می‌دهند، و در برابر این حوادث زانو نمی‌زنند» (وَ الصَّابِرِینَ فِی الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِینَ الْبَأْسِ).

و در پایان آیه به عنوان جمع بندی و تأکید بر شش صفت عالی گذشته می‌گوید: «آنها کسانی هستند که راست می‌گویند و آنان پرهیزکارانند» (أُولئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ).

راستگویی آنها از اینجا روشن می‌شود که اعمال و رفتارشان از هر نظر با اعتقاد و ایمانشان هماهنگ است، و تقوا و پرهیزکاریشان از اینجا معلوم می‌شود که آنها هم وظیفه خود را در برابر «اللّه» و هم در برابر نیازمندان و محرومان و کل جامعه انسانی و هم در برابر خویشتن خویش انجام می‌دهند.

جالب این که شش صفت برجسته فوق هم شامل اصول اعتقادی و اخلاقی و هم برنامه‌های عملی است.